بسم الله

یکی از ویژگی های خیلی خوب ماه رمضان این است که انسان احساس سبکی و پرواز می کند. البته اگر ذره ای به روزه ی واقعی ناخنک زده باشیم این احساس سبکی و پرواز دو چندان خواهد شد.

جمله ی معروف امام که «عالم محضر خداست در محضر خدا معصیت نکنید» به یک صورتی دارد نتیجه ی ماه رمضان را بیان می کند. وقتی انسان در ماه رمضان در جنبه های مثبت اخلاقی خود تلاش بیشتری کند،در دوری از گناه همت ویژه ای به خرج بدهد و سعی در پاک کردن برخی رذائل اخلاقی از تجلیات روحانی خود در زندگی مادی اش داشته باشد مشخص می شود که او عالم را محضر خدا فرض کرده است و در این حضور که قطعا روحانی است و جسمانی نیست، از شرم بودن در محضر خدا دست به اقدامی نزده است که مخالف دستورات و فرامین و رضای او باشد. پس اگر همین وضعیت در ماه ها و روزهای دیگر غیر از ماه مبارک رمضان نیز حفظ بشود، انسان به چه سعادتی خواهد رسید ؟

وقتی انسان وارد مسجد، حسینیه، امامزاده و حرم های شریف ائمه علیهم السلام می شود دست به هر کاری نمی زند. آداب حضور در یک محیط روحانی و معنوی را رعایت می کند. اعمال مسجد و امامزاده و حرم را به جا می آورد. با صاحب حرم و حسینیه و امامزاده به نجوا و گفت وگو و درددل می نشیند. حتی در این مکان های شریف انسان خوش اخلاق تر می شود! بیشتر به فکر ایثار و کمک به مظلوم و دستگیری از افتادگان می افتد. چرا ؟ چرا اینقدر در مسجد و حسینیه و امامزاده و حرم ها بیش از سایر اوقات خوب می شویم و «می توانیم» خوب باشیم ؟ خوب باشیم بدون چشم داشت و توقع! چرا ؟ و چرا وقتی در یک مکانی که منتسب به معنویات نیست و از امور معنوی و الهی هم در آن نیست حاضر می شویم، از یاد خدا غافلیـــم ؟

دلیلش همان جمله امام است: «عالم محضر خداست در محضر خدا معصیت نکنید»! ربطش این است که وقتی در مکان های مذکور هستیم حضور خدا را بیشتر احساس می کنیم بنابراین شرمنده می شویم اگر در محضر خدا به کار ناشایستی دست بزنیم. قطعا همه اعتقاد داریم که حضور خدا به هر نقطه ای از هستی تعلق می گیرد و جایی نیست که حضور خدا منتفی باشد. این هم نیست که بگوئیم خداوند متعال در مکان های معنوی «بیشتر» حضور دارد یا «حاضرتر» است! پس خدا در همه جا به یک اندازه حضور دارد، چرا ما در همه جا شرم نمی کنیم از انجام معاصی در محضر خدا ؟ آن جایی که می رویم و گناه می کنیم هم محضر خداست. پس باید در آنجا هم شرم کنیم! روایت است که اگر می خواهید منزلت و قدر و اندازه ی شما نزد خداوند چه میزان است ببینید وقتی می خواهید گناه کنید به یاد او می افتید و از پی این تذکر از گناه دست می کشید یا خیر!

«از امام چهارم نقل است که فرمود: روزى مرد نامحرمى به زنى گفت: چاره‏ اى ندارم جز این که شهوت مرا پاسخ بدهى! زن گفت: من چنین پاسخى ندارم به کسى بدهم، اصلا چنین جوابى در وجودم نیست. آن بى‏ غیرت هم حمله کرد و خانم را روى زمین انداخت، ولى دید زن بیچاره چنان بدنش مى‏ لرزد که نزدیک به مرگ است (کسى‏ که اهل شهوت است نه تنها نمى ‏لرزد، حرص هم مى‏ زند). سوال کرد: براى چه مى ‏لرزى خانم؟ گفت: براى این که من نمى‏ خواهم این عمل انجام بگیرد، ولى تو دارى مرا مجبور مى‏ کنى! از این که خدا دارد مرا مى‏ بیند مى ‏لرزم و جان دارد از بدنم بیرون مى ‏رود. امام زین العابدین مى‏ فرماید: این مرد با شندیدن این حرف آن خانم را رها کرد و آمد کنار و گفت: مرا بیدار کردى، مرا برگرداندى، من بیگانه را با او آشنا کردى.» هر وقت از گناه و حتی فکر گناه به خود لرزیدیم و استغفار کردیم، آن وقت است که عالم را محضر خدا می دانیــــم!!

وقتی توانستیم یک حالت شرم از خدا را در تمامی زندگی مان جاری کنیم، آن وقت «با تقوا» خواهیم شد! آن وقت خوب و خوش اخلاق خواهیم شد و زندگی دنیا را جز وسیله ای ناچیز نخواهیم دانست. و دلمان تنگ می شود برای ماه رمضان که خیلی بهتر می توانیم در آن باور کنیم جمله ای را که امام فرمود:

«عالم محضر خداست، در محضر خدا معصیت نکنید»!