انتقاد اول : درون مایه قصـه ای که نعمت الله روایت می کند خیلی شبیــه به قصـه سریال ” جراحت ” است که چند سال پیش با نویسندگی شخص سعید نعمت الله و کارگردانی محمد مهدی عسگرپور از همین شبکه سه پخش شد. دیدی که نعمت الله در این داستـان به شخصیت ها و کاراکتـرهایش دارد همان دیدی است که در سریال جراحت مشاهده کردیم ! مشکلات و آسیب هایی که در دو خانواده بروز پیدا می کند و منجر به زنده شدن اختلافات دیرینـه شده و الخ … . برخی کاراکتـرها در این سریال فقط بصورت اسمـی عوض شده اند و در سریال های گذشتـه نویسنده وجود دارند ؛ برای نمونه « جمیلِ » دیوار که در عین بزهکار بودن علاقـه عمیق و وافـری به دخترش داشت اینجـا فقط با تغییــر چهره و البته شیوه بزهکاری (!) به ” اردلانـ ” ـی تبدیل شـده که باز هم علاقه عمیقـی به دخترش دارد ؛ جمیل در یکی از سکانـس های پایانـی از دختـرش که علاقه شدیدی به او داشت شنیـد که به او علاقـه ای ندارد چون دزدی می کند و به همین دلیل تقریبا کنترل اعصاب خودش را از دست داد (!) دومـی هم در سکانـس دیگــری از دختـرش که وابستگـی عاطفـی عمیقـی به او داشت شنید که دوستش ندارد و تا دو – سه قسمت بعدی سریال ، اردلان تمجیـد مَنگ این گفته بود و مخاطب هم سرگردان بین قصه ! الان دقیـقا این دو شخصیـت تفاوت هایشان چیست ؟ چرا باید یک کاراکتـر در دو سریال که باید موضوع قصـه شان متفاوت از هم باشد ، شبیـه هم باشند و فقط از جنبه ظاهـر تغییــراتی در آنها صورت گرفته باشد ؟

انتقاد دوم : قصـه فیلم روایتگــر زندگی یک خانواده ثروثمند و به قولـی « بالاشهـری » است. مشکلاتـی که گریبان گیـر خانواده اردلان تمجیــد شده در کدام شهرستـان و حتی استان از شهرستان ها و استان های ایران مشاهده می شود ؟ یکی از دلایلـی که مخاطب به خوبی نمی تواند با شخصیت های داستـان همـراه شود ، عدم وجود شاخصـه ها و ویژگی هایی هست که بتواند مخاطب را با کاراکتـرها و شخصیت های داستان پیوند دهد. چه تعداد از دختـران ایرانـی مشکلی از نوع مشکل « رها » را دارند ؟ چه تعداد از پسـران ایـرانـی درگیـر ماجرایــی شبیه به ماجرای بوجود آمده برای « فرزاد » می شوند ؟ آیا واقعا عموم خانواده های ایـــرانـی با چنین مشکلاتـی روبرو هستند که بخواهند روبروی تلویزیون میخ کوب شده ، نهایت داستان را متوجه شده و راه حل های ارائه شده در فیلم برای حل مشکلات این چنینی را در زندگی خودشان به کار بگیرند ؟ هدف از ساخت سریال های این چنینــی مگر این نیست که مخاطب متوجــه موضوعاتــی شود که تا به حال کمتــر به آنها دقت کرده یا اصلا دقت نکرده است ؛ پس دقیقـا از کجای این سریال می شود راه حل هایی برای حل مشکلات مبتلا به خانواده ها پیدا کرد یا کجای این سریال دارد زوایای تاریک زندگی حداقل برخی خانواده ها را روشن می کند ؟

انتقاد سوم : دیالوگ ها در بسیـاری اوقات خسته کننده است. به قولی دیرپز است ! دیر هضم است ! به راحتی نمی شود درکشان کرد. بعضی دیالوگ ها بیش از حد گنگ و فلسفـی نوشته شده ؛ نظرم این است که اگر سعید نعمت الله این قصـه را با بسـط بیشتـر به « رمان » تبدیل می کرد بهتر بود و اتفاقا فروش بیشتـری هم پیدا می کرد. مخاطب سیمای جمهوری اسلامی در دقایق پس از افطار دنبال شنیدن جملات فلسفـــی و مشاهده کاراکترهای فانتـــزی که مشابه شان در عالم واقع خیلی کم پیدا می شود و یا اصلا پیدا نمی شود نیست ؛ یعنی خیلی ساده تر بگویـم مردم دیگـر حوصله نشستن پای این فلسفـه بافی ها را ندارند ! شاید سعید نعمت الله قصد داشتـه کمی فضـای دیالوگ ها و گفت و گوی تئاتر را به تلویزیون و صحنه نمایش ویدئویی بکشاند که این گونه دیالوگ نوشته است. دیالوگ در عین اینکه می تواند ماندگار بشود باید ساده و زودپز باشد !

انتقاد چهارم : تکیه بیش از اندازه به غم و اندوه و بدبختی و بلا در سریـال مشمئـز کننده است ؛ به نحـوی که حتــی میزانسـن ها نیز متأثـر از غم و اندوهی که قصـه منتـقل می کند در اکثر موارد فضاهای تاریـک و کم نور را برای مخاطب به نمایش می گذارد. کارگردان سریال نیـز نتوانستـه ضعف فیلمنامه را جبـران کند ، به همیـن دلیل در امـری کاملا غیرحرفه ای یک شوک عجیب و البته خنده دار در قسمت های رو به پایان به مخاطب وارد می کند و آن این است که در بیمارستـان و در هنگامــی که ” رها ” شخصیت همیشه عصبانـی فیلم (!) در کُما به سر می برد ، پدرش که یک هفته چیزی نخورده (!) و حرکتی هم نکرده است یک باره با دیدن نامـزد قبلـی اش به جوش و خروش می آید و در آن گیر و دار خواستگــاری می کند … !

نکته ی آخر هم اینکـه اگرچه داستـان بسیار بهتر از این می توانست ساخته و سپس پرداختـه شود لیکـن نقاط ضعف و نواقصـی که در فیلمنامه و کارگردانـی و بعض موارد دیگـر وجود دارد نمی تواند مخاطب را راضی کند که تا انتها به دنبال داستـان باشد؛ هر چند این امر بدیهی به اثبات رسیده است (تا به حال شنیده بودید یک امر بدیهی به اثبات برسد؟!) که هیچ چیزی در ایران قابل پیش بینــی نیست حتی این موارد جزئی و کوچک ! البته ما آخرش هم نفهمیدیــم که عنوان انتخابــی برای این فیلم چه ارتباطــی با محتوای و درون مایه داستان و قصـه ای که دارد روایت می شود پیدا می کند؛ بهتر بود « پدرانه » نام می نهادندش … !