بازدیدها: 2

اردوی جهادی سال گذشته دانشگاه را کم و بیش در جریان بودم که چه خبر است ؛ پیش از رفتن به اردوی جهادی مسئله اصلی کشور در « فرهنگ عمومی » و « فرهنگ اعتقادی » را در شهرها می دانستم اما غافل از اینکه در روستاها اتفاقاتی می افتد که شاید با جدیت می توان گفت دستگاه های حکومتی در کشور هیچ برنامه ی خاصی برای آن ندارند و به طور کامل روستاها در ایران از لحاظ فرهنگی « رها شده » هستند. وقتی می شنیدم که وهابیت پلید در روستاهای مرزی جنوب شرق و جنوب غرب با انجام تبلیغات توانسته افرادی را به مسلک منحرف خودش بکشاند، تصور می کردم که حتما دو سه نفر جوان بیکار که به دنبال سرمایه بوده اند را با دادن مقداری پول فریفته و به سمت خودش کشانیده است ! اما با حضور در چند روستا که البته از جهت امکانات رفاهی برای زندگی مثل آب، برق، گاز، تلفن، راه ارتباطی استاندارد و … [البته در بخش آب مانند همه مناطق کشور، وضعیت خوب نبود] چیزی کم نداشتند متوجه نکاتی شدم که تصورات پیشینم را تکذیب کرد و مجبور شدم که نام تصوراتم را « تصورات موهوم » بگذارم …

دوستان گروه جهادی در روز نخست حضور در روستا، موفق شده بودند که حدود ۱۲۰ نفر از بچه های روستا را برای حضور در کلاس های آموزشی و تربیتی اردو ثبت نام نمایند. ظهر روز نخست، با حضور در مسجد روستا متوجه عمق فاجعه شدیم ! در روستایی با حدود ۳ هزار نفر جمعیت، کمتر از عدد انگشتان دست افراد برای اقامه نماز در مسجد حضور پیدا می کردند. لحظه ای نگذشت که متوجه شدیم دلیل عدم حضور یکی نبود روحانی در روستاست و دیگری حضور اهالی در زمین های کشاورزی برای برداشت محصول. هر چند روزهای بعد که با بچه ها بیشتر انس گرفتیم برای ما روشن کردند که دلیل دوم آنقدرها هم درست نیست، یعنی همه اهالی روستا سر زمین کشاورزی نمی روند که به این دلیل نخواهند به مسجد بیایند ! روز نخست حضور در مسجد، نماز را جماعت اقامه کردیم. پیرمردی پس از نماز جلو آمد و با زبان ترکی غلیظ از من تشکر کرد که نماز را به جماعت خوانده ایم ؛ می گفت بعد از ماه رمضان به دلیل نبود روحانی دیگر در اینجا نماز جماعت نداشته ایم. من هم که ترکی بلد نبودم به یکی از دوستان ترک زبان گروه گفتم جوابش را بدهد که ان شاء الله درست می شود ! … ساعت ۱۴:۳۰ روز نخست سر و صدای بچه ها مدرسه را برداشته بود. در حالی که گفته بودیم ساعت ۴ بیایید تا برنامه های آموزشی را شروع کنیم از ساعت ۱۴:۳۰ آمده بودند و از ما توپ می خواستند تا فوتبال بازی کنند. بچه هایی قد و نیم قد که به دلیل بودن طولانی مدت در زیر نور مستقیم آفتاب لپ هایشان قرمز و خشک شده بود. به هر کدام از دوستان گروه گفتم که بروند و قانع شان کنند که فعلا هوا گرم و برای بازی زود است نشد که نشد ! خودم رفتم. دائم می پرسیدند آقا اسم شما چیه ؟ یکی دیگر همان لحظات اول می گفت آقا جایزه نمیدید ؟! یکی شان که خیلی کوتاه قد هم بود و بعدا فهمیدم ۶ سالش است با شیرین زبانی چیزی به ترکی گفت و همه خندیدند. من هم که نفهمیدم چه گفت مجبور بودم با آنها به خودم بخندم !! خلاصه یکی گفت آقا شما ترکی بلدید ؟ گفتم نه، یه کمی متوجه میشم. گفت اگه ترکی بلد نیستید چرا اومدید اینجا ؟! راست هم می گفت ! من هم گفتم شما قول بدید به من ترکی یاد بدید منم قول میدم هر روز اینجا با هم فوتبال بازی کنیم ! همه با داد و هوار زیاد تأیید کردند و بعدش رفتیم سراغ زمین ورزش مدرسه که به صورت نصفه و نیمه آسفالت بود و دو چاله هم وسط زمین وجود داشت که روزهای بعد سه نفر از بچه های روستا بخاطر اینکه وسط بازی پایشان به آن چاله ها گیر کرد و زمین خوردند، سرشان شکست ! مدرسه ای که ما در آن ساکن بودیم، آب آشامیدنی اش از طریق چاه تأمین می شد و گوشه مدرسه هم یک سگ نسبتا بزرگ با دو توله اش لانه کرده بود که شب اول حضور در روستا تا صبح پشت پنجره پارس کرد و تا صبح نگذاشت بخوابیم.

همان روز وقتی اولین کلاس آموزشی را برای بچه های روستا رفتـم، تصور نمی کردم با سؤالاتی که می پرسم آنقدر مغموم و ساکت شوند. البته بعضی هایشان که کلاس هفتم یا هشتم بودند اطلاعات بهتری در امور مختلف نسبت به دیگر بچه ها داشتند اما سطح غالب اطلاعات بچه ها ضعیف رو به پایین بود. اولین سؤال بچه ها این بود که امام خمینی چطوری امام شد ؟ تا من بخواهم جواب بدهم یکی از بچه ها بلند گفت : آقا اجازه درسش رو خوانده بود ! پرسیدم درس چی رو خونده بود ؟ گفت درس رهبر شدن !! و این بود تمام اطلاعات بچه های کلاسی که از کلاس ششم تا اول دبیرستان در آن حضور داشتند از موضوع ولایت فقیه. عصر همان روز که رفتیم به مسجد، بعد از اینکه یکی از بچه ها تکبیر معمول بعد از نماز را گفت متوجه چند نکته شدیم : اولا ولایت فقیه را همه می گفتند « ولایت فقید » !! ثانیا در شعارهایشان « مرگ بر انگلیس » را نمی گفتند. چون وقتی بعد از نماز با دوستان گروه جهادی مرگ بر انگلیس گفتیم همه با تعجب برگشتند و به ما نگاه کردند !! مورد اول را که حل کردیم، اما مورد دوم تا روز آخری که آنجا بودیم هم حل نشد و بچه های روستا که هیچ، اهالی روستا هم قبول نمی کردند که بر علیه انگلیس شعار بدهند. وقتی دلیلش را از رئیس شورای روستا پرسیدم گفت مقصر ما نیستیم، نزدیک به ۵ سال پیش سازمان تبلیغات متنی را برای تکبیر بعد از نماز به اینجا فرستاده که مرگ بر انگلیس در آن نبود و ما هم این طوری یاد گرفته ایم. یک نکته جالب هم وجود داشت که مکبران مسجد عمدتا آیه مربوط به « ان الله و ملائکته یصلون علی النبی » را با سلیقه خودشان تحریف می کردند و می خواندند و جماعت حاضر هم بلند صلوات می فرستادند. یکی می گفت : « ان الله و ملائکته یصلون علی النبی یا ایها الذین آمنوا صلوا علیه و آله و سلموا تسلیما » دیگری می گفت : « ان الله و ملائکته یصلون علی النبی یا ایها الذین آمنوا صلوا علی آله و سلموا تسلیما » و کلا هر چه که بیان می کردند آیه نبود.

بعد از بازگشت از مسجد برای صرف شام به مدرسه برگشتیـم ؛ با دوستان صحبت کردیم تا اولویت کارمان در چند روزی که در روستاها هستیم را بدانیم. همه گی بالاتفاق گفتند مسئله اصلی فرهنگ اعتقادی و فرهنگ اجتماعی بچه هاست. به این خاطر زمان کلاس های قرآن، اخلاق، احکام و مهارت های زندگی را برای بچه ها افزایش دادیم. اما کار خیلی سخت بود ! اکثر دوستان گروه جهادی هر چند که معلم بودند آن هم از نوع معلم دوره ابتدایی، اما برای کار کردن با بچه ها در روزهای اول استرس داشتند و کلا در نخستین کلاس ها از هر دری سخنی گفته بودند. یکی از مسائلی که شخصا خیلی از آن رنج می بردم گفت و گوهای روزمره بچه های روستا بود که متأسفانه از هر ۱۰ کلمه ای که برای گفت و گو با دیگر بچه ها به کار می گرفتند، ۵ کلمه اش فحش بود آن هم چه فحش هایی ! خیلی سعی کردیم در کلاس ها، این را به بچه ها یاد بدهیـم که زبان شان و حرف هایی که می زنند را باید کنترل کنند، تا چه حد موفق بودیـم را نمی دانـــم.

ادامه دارد …