دخالت عوام -به معنای کسانی که بینش و نگرشی سطحی و بی پایه در امور گوناگون دارند- در امور دین، همواره منجر به پیدایش موضوعات بی ارتباط با اصل و اساس دین شده است. از این دسته موضوعات بی ارتباط، همین نهم ربیع الأول است. مناسبتی که به مسأله امامت خدشه هایی وارد می کند.

داستان چیست؟

برپایی جشنی با عنوان فرحه الزهراء و مناسبتی با عنوان «به امامت رسیدن امام زمان (عج)».

داستان اول

درست مشخص نشده که از چه زمانی، عوامِ شیعه عَلَمِ نُه ربیع الأول را با عنوان “فرحه الزهراء” بر پیشانی عالم تشیع نصب کرده اند؛ از زمان صفویه یا قاجاریه؟ یا اینکه شاید از سال هایی که انقلاب اسلامی در ایران به پیروزی رسیده است! در این روز، شماری از افراد با ادعای قتل خلیفه دوم اهل سنّت در نهم ربیع الأول و با استناد به دشمنی های وی با اهل بیت (ع) به ویژه حضرت زهرا (س)، به جشن و شادمانی به روشی خاص می پردازند.

بد نیست بدانید که روش خاص این افراد در این روز، اساساً هیچ ارتباطی نه به دین اسلام و نه به مکتب اهل بیت (ع) ندارد. تقریبا جشنی شبیه هالووین در این روز برپا می شود و افرادی با لباس های قرمز، هر آنچه که از ادبیات و تربیت خانواده ی خود آموخته اند را نثار بزرگان مورد اعتقاد اهل سنّت می کنند.

آنچه که اسلام و قرآن به ما مسلمانان یاد داده، «دوستی» و «یکپارچگی» برای هدف بزرگ و متعالی «شناخت خدا» و «پرستش» اوست. پیامبرِ ما و جانشینان دوازده گانه ایشان نیز همگی بر این هدف تأکید ورزیده و هیچ گاه از مسیر راستی و عدالت خارج نشدند.

پرسش های اساسی

• چگونه می توان باور کرد بانوی بزرگواری که پیامبر خدا (ص) او را الگوی زنان دو دنیا دانسته و تمامی اهل بیت (ع) به او تأسی ورزیده اند، از برپایی جلساتی با این عناوین و با این محتواهای دروغین و بی پایه به شادمانی برسند؟
• آیا آن بانوی بزرگوار، خود اهل چنین واژگان و جملات سخیف و بی ارزشی بودند؟
• آیا فرزندان خود را در این مسیر تربیت کردند؟
• آیا نمونه ای تاریخی و ثبت شده از ایشان و فرزندان پاک و معصوم ایشان، با عنوان فحاشی و لعن و بی ادبی نسبت به دیگران و نیز تشویق دیگران به این امور وجود دارد؟
• آیا روش زندگی پیامبر رحمت و مهربانی، بر تشویق به پراکندگی و فحاشی نسبت به همدیگر بوده است؟
• نفرت پراکنی و بی ادبی در کجای قرآن مورد سفارش و پیشنهاد برای مسلمانان قرار گرفته است؟
• در سخنانِ ثبت شده از امامان معصوم (ع) که از جنبه سندی و محتوایی مورد تأیید علم رجال و فقه الحدیث قرار گرفته اند، چه پیشنهادی برای ارتباط جمعی و معاشرت با افراد دیگر مذاهب، بیان شده است؟

این پرسش ها در این موضوع، واقعا اساسی است. اگر شیعه هستید و دین و مذهب خود را شکل گرفته بر پایه ی منطق و اندیشه و عقلانیت می دانید، بهتر است پیرامون این پرسش ها به جست و جو و بررسی بپردازید.

داستان دوم!

از این تاریک تر، پیدایش روزی با عنوان «سالروز به امامت رسیدن مهدی موعود (عج)» در تقویم و مناسبت های مذهبی و آئینی شیعیان است. مناسبتی که بلافاصله پس از شهادت امام یازدهم، جشن گرفته می شود و این روزها حتی پیرامون آن کتاب هم نوشته اند که چه اسراری در این روز نهفته است!

هنگامی که در تاریخ تشیع به جست و جو می پردازیم، و حتی تقویم سال های گذشته ایران را نگاه می کنیم، نه روزی به عنوان «فرحه الزهراء» وجود دارد و نه «به امامت رسیدن امام زمان (عج)». نگاه کنید: تقویم سال های گذشته

نقدی بر یک مناسبت بی مبنا

برپایی جشنی با عنوان به امامت رسیدن امام زمان (عج)، همان قدر بی معناست که «فرحه الزهراء» بی پایه و اساس است. جالب توجه است که برای چنین مناسبتی استدلال های ضعیف هم می آورند. از آن جمله این استدلال که «در این روز به بیعت با امام زمان می پردازیم»! در حالی که طبق اعتقادات، سالی یک بار به بیعت با امام زمان نمی پردازند، بلکه هر روز این بیعت باید تکرار شود. در دعای عهد نیز آمده: «اللهم إنی أجدد له فی صبیحه یومی هذا و ما عشت من أیامی عهدا و عقدا و بیعه له فی عنقی لا أحول عنها و لا أزول أبدا»!

تصور کودکانه ی کسانی که چنین مناسبتی را وضع کرده اند گویا این بوده که امام از رسیدن به منصب امامت در این روز خوشحال و بسیار شادمان بوده اند و ما نیز باید خودمان را در این شادی شریک کنیم. گویی تصور وضع کنندگان چنین مناسبتی، بر این بوده که امامت همچون ولایتعهدیِ یک پادشاه است که ولی عهد پس از مرگ پادشاه، خوشحال از رسیدن به مقام و منصب پادشاهی است. حال آنکه امامت عهد و وظیفه و مأموریتی بسیار سنگین برای شخص امام است که پیامبر بزرگی به نام ابراهیم (ع)، پس از گذراندن مراحل دشوار آزمایش ها و امتحانات الهی، به مقام امامت رسید: «و إذ إبتلی إبراهیم ربه بکلمات فأتمهنّ».

شادی در شب عزا؟

ضمن آنکه چگونه می توان در شب شهادت یک امام، که کائنات در آن شب عزادار هستند به شادمانی و جشن و پایکوبی پرداخت؟ تمام تاریخِ زندگانی امامان معصوم (ع) را که ببینید فقط در یک مورد پیدا می کنید که امامت و جانشینی یک امام بر امام قبلی موجب شادمانی شده باشد و آن جانشینی امیرالمؤمنین (ع) در روز عید غدیر بر پیامبر گرامی اسلام (ص) است.

اکنون به ذهن خود بیاورید که امام حسن (ع) هنگام شهادت پدر بزرگوارشان، شادمان از رسیدن به منصبت امامت بوده اند و فردای روز ۲۱ رمضان، شیعیان به شادمانی بپردازند که سالروز آغاز امامت حسن بن علی (ع) است. مسخره نیست؟ یا اینکه امام حسین (ع)، هنگام جنگ و درگیری بر سر تشییع و تدفین پیکر مبارک برادرشان در کنار پیامبر (ص)، در پوست خود نمی گنجیده که اکنون دیگر نوبت امامت اوست!! می بینید چقدر این تصورات خنده دار و احمقانه است؟ یا حتی تصور کنید، روز شهادت حضرت حسین بن علی (ع)، امام سجاد شادمان از شهادت پدر بوده و اهل بیت آن امام بزرگوار که به اسارت درآمدند، خوشحال از امامت علی بن الحسین (ع) بوده اند!

حال لحظه ای فکر کنید؛ اگر این مناسبت بدعت نیست پس چیست؟